حال وهوای همین حوالی

آدمهای شجاع رو خیلی دوس دارمآدمهایی که از هیچ چیز و هیچ کس نمیترسنآدمهایی که حرفهاشون رو میزنن حتی به قیمت سرخی سر من عاشق آدمهای شجاعمولی خودم یه بزدل شدم ، نه اینکه مادرزادی باشه نه ، شایدم آره شاید شجاعت مث جزیی از ذات ادمها باشه بعضی ها دارن و بعضی ها نه  و شاید حتی قبل از ذات باشه اول شجاعت بودن اومده سراغ بشر بعد ذات ، شایدشاید هم در وجود همه هست ولی بعضی ها پرورشش دادن به دور از جامعه و خانوادهدر هر حال هر چی هست انگار من ندارم ، خیلی عجین با ترسم شده خیلی...من خیلی به خودم مطمنم در مورد شرف ، در مورد دروغ ، درمورد درستکاری ، در مورد انسانی بودنسعیمو کردم در مورد اینا و حتی خیلی بیشتر از سعی اما چن تا حفره بزرگ توی وجودم دارم یکی از اونها شجاعت هست و دیگری غرور اما نمیدونم اسمش غرور هست یا عزت نفس ولی هر چی هست با خاک یکسانم کرده  ، هر جفتش بدنو حتی راه فراری ازشون ندارم انگار ...شاید سالهای سال بعد چیزی که الان با اعتماد بنفس کاذب میگم اسمش عزت نفس هست منو همینی که هستم نگه ام داشته باشهنمیدونمبازم شاید.همینپ.ن:یاد اون جمله معروف کمپ ها افتادم پ.ن1:برق رفت و فک کردم همه چی پرید ولی درست تا اینجا نوشته بودم و همینجا بود حال وهوای همین حوالی...